Dit romandebuut van de Duitse Monika Peetz is geen grote literatuur, maar wel een vlot weg lezende vrouwenroman die draait om de brave en ietwat voorspelbare rebellie van de vrouwelijke hoofdpersonages en die gedragen wordt door makkelijk verteerbare levenswijsheden. Dat hoeft geen probleem te zijn: verschillende types romans richten zich tot een verschillend lezerspubliek, en zo vindt iedereen wel zijn gading in het aanbod. De premisse van deze roman is er een die naadloos aansluit bij het postmoderne fenomeen van de zoekende mens: vijf vriendinnen met de meest uiteenlopende karakters die al vijftien jaar lang elke eerste dinsdag van de maand uit eten gaan, besluiten om hun jaarlijkse gezamenlijke vakantie ditmaal anders dan anders door te brengen, namelijk met een pelgrimstocht over een deel van de Jakobsweg. Dit doen ze ter nagedachtenis aan Arne, de man van een van de dinsdagvrouwen. Arne is enkele maanden eerder gestorven en kon daarom zijn eigen staptocht naar Lourdes niet afmaken; de tocht van de vijf vrouwen is dan ook bedoeld als een eervol afscheid van Arne. Maar wanneer de fysieke inspanningen de nodige wrevel beginnen op te roepen, iedereen met zijn eigen demonen geconfronteerd wordt en het pelgrimsdagboek van Arne onjuistheden blijkt te bevatten, beginnen er geheimen te sudderen onder de oppervlakte en wordt de pelgrimstocht vooral een beproeving voor de vriendschap tussen de vijf vrouwen.
Jammer genoeg weet de auteur door haar al te korte hoofdstukken de lezer nooit echt mee het verhaal in te krijgen. Bovendien worden de personages niet ver genoeg uitgediept om hen boven het stereotiepe te verheffen: de vijf vrouwen met hun tegenstrijdige persoonlijkheden – het luxepaardje, de brave huisvrouw, de stoere advocate, de jonge deerne en het kwetsbare vogeltje – komen nooit echt tot leven. Peetz werkt zeer langzaam naar de onthulling van het geheim toe, dat ongeloofwaardig overkomt omdat er vooraf geen hints en achteraf geen duiding worden gegeven. De lessen die elk van de vijf dinsdagvrouwen uit de tocht heeft getrokken, worden schematisch samengevat, zodat de roman de indruk geeft onaf te zijn. Wel een verdienste is dat de auteur niet de makkelijkste weg heeft gekozen door voor een eenduidig happy end te kiezen. Het halfopen einde kan echter ook niet helemaal geslaagd genoemd worden, en de vaak wat houterige vertaling doet het verhaal geen eer aan. De dinsdagvrouwen is makkelijk en onderhoudend leesvoer, maar niet meer dan dat. [Anja Goyens] Masquer le texte

Roman van de Duitse, in Amsterdam wonende, redacteur Monika Peetz [1963]. In Duitsland werd de roman een bestseller. Het verhaal gaat over vijf hoogopgeleide vriendinnen die elkaar vijftien jaar geleden op Franse les leerden kennen. Iedere dinsdagavond dineren ‘de dinsdagvrouwen’ met elkaar in hun favoriete restaurant. Eén keer per jaar maken Estelle, Eva, Kiki, Judith en Caroline een uitstapje. Als de man van Judith overlijdt, vindt ze zijn pelgrimsdagboek en besluit het laatste, ontbrekende stukje route naar Lourdes te lopen. De vier andere vrouwen vergezellen haar. Tijdens de tiendaagse voettocht blijkt dat de aanwijzingen in Arne’s dagboek niet kloppen. Caroline en Estelle gaan op onderzoek uit en ontdekken de waarheid, die niet alleen Judith en Arne aangaat, maar ook het leven van Caroline en zelfs de vriendschap van de dinsdagvrouwen op losse schroeven zet. Zoals bij veel pelgrimages komen de vrouwen zichzelf tegen en ondergaan een verandering in hun leven. Roman over vrouwenvriendschap, conflicten, intriges en bedrog voor een groot vrouwelijk publiek. Kleine druk. Masquer le texte