Componist/pianist Philip Glass is waarschijnlijk de bekendste representant van de minimal music. Of het nu opera (Einstein on the beach), filmmuziek (Koyaanisqatsi, The hours) of werk voor piano solo is, zijn muziek met repetitief karakter is altijd herkenbaar. In 2007 werd hij zeventig en dat was aanleiding voor filmmaker en fan Scott Hicks (Shine; Snow falling on cedars) om Glass achttien maanden te volgen. De montere Glass heeft een volle agenda, reist de wereld over en componeert vrijwel onafgebroken. Maar we zien ook veel huiselijke beelden wat bij portretten van kopstukken uit de klassieke muziek zeldzaam is. Zijn vierde (bijna ex-)vrouw en andere familieleden die openhartig spreken, een werkoverleg met een dirigent onder de afwas, een skype-gesprek met zijn jonge kinderen en beelden van zijn sessies Oosterse meditatie. De ondertitel refereert aan een belangrijk werk ‘Music in twelve parts’, vroeg in zijn carrière. De twaalf delen van de film zijn als een mozaïek die samen het rijk geschakeerde leven van een van de belangrijkste levende componisten boeiend in beeld brengt. Verberg tekst