Als je Wikipedia mag geloven was 'Pretty Little Liars' eerst een marketingconcept voor het een boek was. Het Amerikaanse bedrijf Alloy Entertainment zou het idee hebben opgevat voor een tv-serie die te omschrijven is als "'Desperate Housewives' voor tieners". Uiteindelijk werd Sara Shepard aangewezen om het idee in een boekenreeks uit te werken, waarvan Je moet niet alles geloven wat ze zeggen het vierde boek is.
'Pretty Little Liars' is een succesvolle serie, maar daarom niet goed. De boeken spelen in op de fascinatie van de jeugd voor geld en 'bling bling'. De eerste zin op de achterflap maakt dit onmiddellijk duidelijk: "In Rosewood, waar het ruikt naar Chanel No. 5 en waar enorme zwembaden glinsteren in volmaakte tuinen, is niets wat het lijkt." Voor Shepard mogen de boeken dan een afrekening zijn met haar eigen jeugd in een snobistisch voorstadje in Philadelphia, hier in Vlaanderen is de setting van 'Pretty Little Liars' toch eerder herkenbaar van MTV-programma's à la 'Sweet Sixteen' of coverstory's uit 'Teen Vogue' over Paris Hilton of Lindsay Lohan.
Uiteraard herbergt de ogenschijnlijke perfectie de nodige gruwel. In het eerste boek van de reeks wordt een meisje vermoord. Haar vier beste vriendinnen trachten het mysterie op te lossen, maar worden hierbij gehinderd door een stalker, die hen in sms'jes duidelijk maakt dat hij wel heel veel van hun duisterste geheimen weet. In Je moet niet alles geloven wat ze zeggen is de moord nog steeds niet opgelost, maar komen we gaandeweg wel te weten wie de stalker is. Onthutsend daarbij is dat na al die tijd niemand meer te vertrouwen lijkt. De vier vriendinnen, die afwisselend een hoofdstuk krijgen om hun belevenissen en vermoedens uit de doeken te doen, schrikken er zelfs niet voor terug om leden van hun eigen kliekje of zelfs hun familie te verdenken. Net als in bv. 'Desperate Housewives' schuilt er heel wat drama en onverwerkte pijn achter de voorgevels van de smetteloze villa's.
Hoewel de auteur regelmatig sarcastische sneren rondstrooit, die duidelijk moeten maken dat zij boven het gekonkel van de Rosewood-snobs staat, blijft 'Pretty Little Liars' toch hemeltergend oppervlakkig. Het sarcasme verbergt immers niet de bedoeling van de auteur om in te spelen op de zogenaamde guilty pleasures van de lezeressen, nl. hun verlangen naar blinkende Mercedessen, stijlvolle Armani-pakjes en Gucci-agenda's, én om de eigenaressen hiervan besmeurd te zien door smerige roddels. Er wordt in dit boek wel heel erg ongeïnspireerd, en chaotisch bovendien, met dit materiaal omgesprongen. Daarbovenop het feit dat deze nonsens over acht (!) boeken werden uitgesmeerd. Ander en beter dus, graag. [Liesbeth Verlinden] Verberg tekst

Vier highschoolvriendinnen uit het rijke Rosewood (Pennsylvania) worden opnieuw achtervolgd door bedreigende sms'jes van de anonieme 'A'. Als Hanna opzettelijk (zij weet te veel) wordt aangereden, stijgt de spanning ten top en gaat iedereen elkaar verdenken van de moord op hun vriendin Ali. Vierde deel uit de serie 'Pretty Little Liars'. Soapachtig verhaal dat vanuit wisselend perspectief wordt verteld en waarbij uiterlijk, (zeer veel genoemde) merkkleding en de liefdes van de meiden een grote rol spelen. Moord en verminking worden niet geschuwd, waardoor het leest als een lugubere, onwaarschijnlijke, maar wel erg spannende detective. Niet los te lezen van de eerdere delen. De hoofdpersonen hebben allemaal hetzelfde taalgebruik en maken dezelfde gebaren. Amerikaanse ontspanningslectuur voor meiden, in een gemakkelijk, populair taalgebruik met veel dialoog. Vanaf ca. 15 jaar.