Nog voor je Teun openslaat, prikkelt het boekje je nieuwsgierigheid. Waar kijkt dat gansje op de cover naar? Het kleine gansje met zijn kop omgekeerd op zijn lijf, gaat meteen met de lezer in dialoog. Die interactiviteit loopt door het hele verhaal. Met een vrolijke verbazing, die zo eigen is aan jonge wezens, ontdekt Teun de natuur die hem omringt. Hij speelt zoek-de-eieren in het kippenhok, jaagt op vlinders, dolt met de jonge eendjes en bedenkt nog heel wat gekke boerderijspelletjes. Telkens moeder Gans gaggelt ‘Teun, tijd voor je middagslaapje!’ heeft de kleine gans er geen oren naar. ‘Nee, niet slapen, ik wil spelen!’ En dan zet hij lekker ongehoorzaam zijn tocht verder. Tot hij boven op een hooiberg klimt en hij moeder Gans geen antwoord meer geeft: hij slaapt. De herhalende structuur levert peuters — vertelbeurt na vertelbeurt — een boel voorpret op. Otto, Teuns onafscheidelijke knuffel uit Teun en Otto (2012), is steeds in de buurt en al even heftig als zijn baasje: op elke pagina zwiept hij ergens door de lucht of heeft zich — duidelijk zichtbaar — verstopt. Hem opsporen biedt jonge lezers leuke interactie.
Met slechts een paar figuren tegen een witte achtergrond zet Olivier Dunrea sterke beelden neer. Het contrast tussen rustige natuurelementen en het heftige gansje levert een pittige dynamiek op. En die werkt aanstekelijk: de pret en ondernemingszin van de kleine gans springen van het blad. Met zijn niet te stoppen ontdekkingsdrang is hij anders best wel een vermoeiend ettertje. Hij negeert de roep van zijn moeder wel vier keer en durft zomaar op de rug van een schaap te stuiteren. Maar tegelijk is Teun vertederend: hoe hij — met zijn bekje open — verwonderd zijn wereld verkent bijvoorbeeld. Of hoe hij, billen naar achter, pootjes in de lucht, schrikt van een mol die tevoorschijn komt.
Onder elke prent staat telkens een korte zin die dezelfde eenvoud en verwondering oproept. ‘Hij [Teun] roept ‘Boe!’ tegen een kevertje op een steen.’ De ironie (het is een piepklein kevertje) is niet alleen grappig, ze is ook heel herkenbaar. Met Teun breidt Dunrea de succesvolle 'Gonnie'-reeks verder uit. Met Teun krijgen het pittige gansje Gonnie en zijn vriendjes een heftig vriendje bij op de peuterleesplank. [Gerda Tersago] Verberg tekst

Het aandoenlijke bruine gansje Teun speelt, nieuwsgierig als hij is, de hele dag en ontdekt van alles: vlinders, kevers, mollen en nog veel meer. Moeder Gans roept hem keer op keer voor het middagslaapje, maar het antwoord is steeds 'nee, niet slapen, ik wil spelen!'. Maar dat spelen is natuurlijk vreselijk vermoeiend. En als Teun op een hooiberg klimt, krijgt moeder Gans opeens geen antwoord meer... Heerlijk voorlees- en kijkboekje voor peuters. De illustraties bestaan uit eenvoudige, geestige en vertederende zwartomlijnde aquarellen in vrolijke kleuren op een witte achtergrond. De tweeregelige teksten onderaan de pagina’s zijn precies voldoende. Echt zo’n boekje dat gewaardeerd wordt en vaak opnieuw gepakt zal worden. Een vierkant, hardkartonnen prentenboekje met twee afgeronde hoeken uit de serie 'Gonnie & vriendjes'*, over Gonnie en zijn ganzenvriendjes. Vanaf ca. 2 jaar.

Teun is een klein, bruin gansje dat het liefst de hele dag speelt. Hij loopt door heel de boerderij en speelt met alle dieren: zoek-de-eieren, pak-het-biggetje, wie-is-de-mol, enzovoort. Tussen de spelletjes door probeert zijn mama hem te strikken om een middagslaapje te doen, maar dat wil hij natuurlijk niet. Als hij uiteindelijk op een hooiberg klimt, valt hij in een diepe slaap.
Lief boekje van Olivier Dunrea, bekend van Gonnie, Gijsje en Ollie. De spelletjes worden op een repetitieve manier voorgesteld, maar het samenspel tussen tekst en prenten zorgt ervoor dat dit niet gaat vervelen. En natuurlijk zorgt het onverwachte einde voor een glimlach.