Marnix Peeters is boos. Op de 'hypersensitieve tijdgeest', de 'langetenerij' en de 'Sonderkommandos van de Nieuwe Moraal'. Die boosheid uit zich weleens in het politiek incorrecte genoegen waarmee zijn personages aan fat shaming doen of het woord neger in de mond nemen. In De jacht op Ursula Graurock zijn de scheldende schelmen met dienst nachtwinkelier Cherif Sese Seko, student journalistiek Woutje Timmermans en Cherifs vaste klant Dikke Donny. In een picareske roadtrip gaan zij op zoek naar Ursula Graurock, CEO van een niet zo fijne vleeswarenfabriek in Duitsland.

Worst

Uiteraard loopt niet alles helemaal zoals te verwachten en te voorzien was, en uiteraard verdwijnen onderweg heel wat worsten en liters Schultenbräu in de monden waar op andere momenten de platvloersheden uitkomen. Peeters' personages zijn geen complexe of dubbelzinnige figuren en als zijn verhalen al van A naar B gaan, dan toch vooral omdat zijn vreemd kronkelende verbeelding hem toevallig die kant op leidde. Stilistisch valt er wel wat af te dingen op Peeters' nieuwste roman. Met de vele ge's en gij's lijkt het bijwijlen op werk van Griet Op de Beeck, maar dan voor minder tere lezertjes. Dat De jacht op Ursula Graurock verder absoluut niet te verwarren valt met de pennenvruchten van voornoemde schrijfster komt omdat Peeters moeiteloos hilarische passages aaneenrijgt waarin hij zijn voorliefde voor alliteratie, neologismen en van de pot gerukte beeldspraak botviert. Een zeker gebrek aan plot is ook nauwelijks een bezwaar bij een schrijver die maar een half verhaal nodig heeft om zijn lezers te vervoeren.

Weinig pretentie

Marnix Peeters heeft een herkenbare stijl, en weinig pretentie. Hij schrijft volksvermaak met het hart op de juiste plek. De simpele zielen die de auteur weleens met zijn personages verwarren, willen misschien graag geloven dat hij een vrouwenhater of racist zou zijn, maar 's mans romans bevatten eigenlijk geen enkele aanleiding voor zulke gedachten. Als Peeters al ergens toe oproept, dan is het tot een algehele vermeerdering van het mededogen, en als hij al een bepaalde mensensoort op de korrel neemt, dan is het de soort die zonder 'goesting en nieuwsgierigheid' het leven ondergaat. De mensen die vergeten zijn dat ze als kind burchten bouwden en met hun armen deden alsof ze een straaljager waren. Zij die in hun kist kruipen 'zonder de wereld om hen heen ook maar een klein beetje doorgrond te hebben.'

Hoe groot ook de woede waarmee de schrijver vanop zijn heuvel in de Belgische Oostkantons zijn grimmige sprookjes en queestes op de wereld loslaat, de motor van Peeters' literaire verbeelding is niet mensenhaat, maar mensenliefde. Smerige, vuilbekkende en soms op het randje van het radeloze balancerende liefde misschien, maar liefde niettemin.

Arbeiderspers, 191 blz., 17,50 € (e-boek 11,99 €).

Verberg tekst

Dikke Donny, Anamanda: alleen al de namen laten zien dat er wat te lachen valt in deze roman. Het verhaal draait om Woutje, student journalistiek, die op zoek gaat naar de CEO van Bayerische Fleischwerke, voor een verhaal over pandaworst. Hij neemt bij deze roadtrip onder anderen de uitbater van de nachtwinkel mee, Cherif, en Anamanda, een vrouw die spiritistisch feministisch wordt genoemd. In hun zoektocht naar Ursula Graurock vinden ze een gezamenlijk doel. Absurde situaties komen en gaan, en eigenlijk doet het er niet echt toe of de groep Ursula Graurock vindt. De reis is het verhaal. Hoe je erin slaagt zowel schunnig en beledigend zijn over groepen mensen, als waarderend, dat weet Peeters. In die zin is het niet enkel zwart-wit, maar eerder het grijze gebied waar het verhaal triggert. De vraag is hoe ver de auteur kan gaan zonder de sympathie van de lezer te verliezen. Hoewel vaak vergeleken met Herman Brusselmans, is de schrijfstijl van Peeters vlotter en overall is het nóg minder politiek correct. Niet geschikt voor teerhartigen. Verberg tekst