In de jaren '90 was in de buurt van Mons (Henegouwen) een seriemoordenaar aan het werk die zijn slachtoffers recruteerde uit de onderbuik van de stad. Bijzonderheid bij uitstek was dat hij de lichamen versneed en de onderdelen dumpte in vuilniszakken die meestal werden aangetroffen in de buurt van de snelweg. Ondanks het feit dat de dader meerdere slachtoffers maakte, werd hij nooit gevat. Plots hield hij er zonder aanwijsbare reden mee op.

Louis van Dievel heeft in zijn tweede thriller (zijn debuut Happy Days dateert van 2002) 'de versnijder van Mons' een gezicht gegeven. Zijn schets van deze tegelijk kleinburgerlijke en demonische seriemoordenaar getuigt van een sterk inlevingsvermogen en stilistische kwaliteiten. Meer nog dan met de dader, maken we kennis met zijn slachtoffers en het milieu waarin deze zich bewegen. Maar ook met een jong gehuwd stel, een kapster en bouwvakker uit de Kempen, en een schizofrene priester in behandeling bij een ambitieuze psychiater, die ogenschijnlijk geheel losstaan van de hoofdintrige, maar wier levenslijnen op een of andere wijze zullen kruisen. En dan is er nog 'de vuilnisman', de mysterieuze verteller die zich bij wijlen rechtstreeks tot de lezer wendt en dan weer als een 'deus ex machina' optreedt in het verhaal. De auteur weet de spanning crescendo op te bouwen, maar zorgt ook voor enkele geestige terzijdes, zoals o.a. de idyllische ontmoeting tussen een alcoholische zwerfster en een niet nader genoemde maar herkenbare Belgische prins.

De opbouw van Ik ben de vuilnisman vertoont overeenkomsten met een modern filmscenario en een vergelijk met films als 'Pulp Fiction' en 'Short Cuts' dringt zich op. De verscheidenheid aan situaties en personages zorgt voor verrassende invalshoeken en onvoorspelbare ontwikkelingen. Het uiteindelijke inzicht in de samenhang tussen de wel erg verscheiden elementen vervangt in deze spannende roman het whodunit-effect in de meer klassieke thriller. Een uitzonderlijk originele intrige, verwoord met een rauwe en authentieke stem. [Staf Schoeters] Verberg tekst

In deze hoogst ongewone roman is de hoofdverteller, die zich steeds rechtstreeks tot de lezer richt, een bijna virtuele figuur. Op de meest verscheiden locaties duikt hij onzichtbaar op om de vuilniszakken van verschillende personages te onderzoeken. Daarmee wordt een link gelegd naar een echt gebeurd verhaal. In de jaren '90 was er nl. in de streek van de Belgische stad Mons een seriemoordenaar die een aantal vrouwen vermoordde, hun lijken in stukken sneed en die resten in vuilniszakken dumpte. De moordenaar werd nooit gevonden, maar het moorden hield plots op. Dit fictieve verhaal legt bij wijze van spreken de drijfveren van de moordenaar bloot, maar voert meteen ook een hele reeks personages op, die van ver of dichtbij iets te maken hebben met de verpauperde stationsbuurt van Mons, van waar ook de slachtoffers afkomstig waren. Dit soms hallucinante verhaal wordt door de auteur met grote kracht neergezet. Wat aanvankelijk vreemd en bijna ongeloofwaardig overkomt, krijgt steeds meer betekenis in een vreemde puzzel die stilaan wordt dichtgelegd. Met een groot inlevingsvermogen zet de auteur, die echt wel kan schrijven, levensechte personages neer. Het levert een vreemd maar beklijvend verhaal op, waarin somberheid en horror de boventoon voeren. Kleine druk. Verberg tekst