Na Jongensjaren (1997) en Portret van een jongeman (2002) voegt J.M. Coetzee met 'Zomertijd' weer een indrukwekkend deel toe aan zijn autobiografie.
Coetzee is niet het soort auteur die uitpakt met een open-en-bloot autobiografie. Alleen al de invalshoek die hij in Zomertijd hanteert, schept weer een afstand tussen de mens en de auteur Coetzee. Kader van het boek is de zoektocht van een zekere meneer Vincent, die van plan is een biografie van de in Australië (waar Coetzee momenteel woont) overleden Nobelprijswinnaar te schrijven. Fragmenten, notities van de schrijver zelf en gesprekken met een vijftal personen ? vier vrouwen en één man ? die Coetzee min of meer van nabij gekend hebben, moeten hem op weg helpen. Of hij daarmee de echte Coetzee in beeld krijgt, blijft een andere vraag. "Wat ik u vertel", zegt een van de geïnterviewden, "mag dan niet waar zijn naar de letter, het is het wel naar de geest."
In zijn keuze van personages die hij over zichzelf laat spreken, gaat Coetzee heel gericht te werk. Er is vooreerst Julia Fankl. Zij doet het relaas van het failliet van haar eigen huwelijk en van de moeizaam opgebouwde relatie met de schrijver. Meteen is de toon gezet voor de hele roman: in de krampachtig overkomende manier waarop Coetzee zich afstandelijk blijft opstellen, ligt al de kiem besloten van de latere mislukking van hun relatie. Julia: "Ik had nooit het gevoel dat hij bij me was, bij mij in al mijn realiteit." Met de figuur van nicht Margot, die vertelt over een familiereünie, wordt vooral gefocust op het verleden, meer specifiek de kindertijd. Hij was zes jaar oud toen hij verliefd werd op haar en, bekent hij nu zovele jaren later: "Jij hebt de toon gezet voor mijn liefde voor andere vrouwen." Het zal, zoals blijkt uit de verhalen van Julia en, volgend op Margot, de Braziliaanse Adriana, steeds een liefde-in-sourdine zijn.
Twee collega's die Coetzee hebben gekend in het docentschap, sluiten de reeks geïnterviewden af. Hun benadering van Coetzee is sterker intellectueel gekleurd en er komen thema's aan bod als de politieke situatie van Zuid-Afrika, de rol die literatuur kan spelen in het land, de manier waarop iemand als Breyten Breytenbach positie heeft gekozen... Over literatuur gesproken: bij monde van zijn zelf gecreëerde personages laat Coetzee zich sterk relativerend uit over eigen werk, dat "over het algemeen ambitie mist. De controle over de elementen is te strak. Nergens krijg je het gevoel van een schrijver die zijn medium vervormt om te zeggen wat nooit eerder is gezegd, wat voor mij het kenmerk is van grote literatuur." Ook van de lezer wordt verwacht dat hij een en ander relativeert. Coetzee zoekt zich een weg doorheen de grensgebieden van waarheid en verdichting. Daardoor is hij ook nooit volledig te vatten, ook niet aan de hand van de brieven en dagboeken die, als ze ook maar zouden bestaan, niet betrouwbaar zijn, "niet omdat hij een leugenaar was maar omdat hij een verdichter was." [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

De Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar (1940) heeft een merkwaardige verhouding tot zijn land. Hij is kritisch en betrokken, maar ook afstandelijk; woonde er wel en woonde er niet. Dit boek is het derde in een reeks zelfportretten na 'Jongensjaren' (1997) en 'Portret van een jongenman' (2002). Coetzee laat in deze roman na zijn dood een jonge Engelse biograaf bekenden van hem interviewen voor een biografie. De geïnterviewden zijn kritisch, ze hebben hem veel te verwijten. Het onbegrip van Zuid-Afrika voor Coetzee en van Coetzee voor zijn land spat er vanaf. Het dilemma van de auteur, je overgeven aan je land of kritisch afstand houden, wordt belichaamd in zijn verhouding tot zijn vader. Hoewel het boek soms erg geestig is, word je er niet vrolijk van. Dilemma's leiden tot onbevredigende keuzes, echt goed kun je het nooit doen. Dit is een cruciaal boek voor de interpretatie van Coetzees oeuvre. Het is soepel vertaald, het leest als een spannend verhaal en geeft veel stof tot denken. Coetzee is een groot schrijver. Gebonden; kleine druk. Verberg tekst