Toch kiest Leonardo, freelanceschrijver en verwoed bergwandelaar, ervoor om met zijn autistische pleegzoon Martino in een verbouwde berghut in de Piëmontese Alpen te gaan wonen. Zijn vrouw Chiara is jaren geleden overleden, zijn briljante dochter Nina werkt in de VS en hijzelf is het meest in zijn element als hij in zijn eentje achter de computer kan werken.

De verhuizing blijkt een gouden greep. Ook bij tiener Martino ontluikt de liefde voor de natuur, en hij wordt het gewaardeerde en toegewijde hulpje van een boer in de buurt. Leo doet zijn schrijfwerk en maakt lange bergwandelingen, waar Franco Faggiani overigens zelden de lezer op meeneemt, waardoor hij zijn hoofd vrij kan maken. In die idyllische omgeving, waar het trage verloop van de jaargetijden het ritme van het leven bepaalt, groeit er een hechte band tussen vader en pleegzoon, waardoor Leonardo uiteindelijk in staat is het verlies van Chiara te verwerken.

Dat het omslag van Tussen twee werelden verdomd veel lijkt op dat van Paolo Cognetti's monstersucces De acht bergen, is vast toeval. Maar Tussen twee werelden is van een andere orde: daar waar het decor van de bergen bij Faggiani het antwoord is op zo'n beetje alle vragen, daar maken ze als hoofdrolspelers bij Cognetti, de betere schrijver van deze twee, juist genadeloos confronterende vragen los.

***

Uit het Italiaans vertaald door Saskia Peterzon-Kotte. Signatuur; 219 pagina's; € 19,99.

Verberg tekst

Tien jaar na het overlijden van zijn vrouw Chiara laat vijftiger Leo Guerrieri zich door zijn dochter Nina overhalen om weeskind Martino in huis te nemen. Maar als Nina een baan krijgt in de Verenigde Staten zijn Leo en de jongen op elkaar aangewezen. Als dan bij Martino het syndroom van Asperger wordt vastgesteld, verhuizen de twee van het drukke Milaan naar een klein dorpje in de Italiaanse Alpen. Daar leren Leo en Martino te leven met de natuur, de rust en vooral met elkaar. Debuut van auteur Franco Faggiani die als journalist sportboeken, biografieën en essays schreef. Met het boek geeft Faggiani vorm aan zijn liefde voor de bergen, waar hij geregeld lange wandelingen maakt. Tegelijk vraagt hij begrip voor mensen met Asperger. De taal die Faggiani hanteert om zijn verhaal te vertellen, sluit daarbij aan: heldere zinnen, zonder beeldspraak en opsmuk. Het enige wat de auteur wellicht verweten kan worden, is het iets te uitbundige feelgood-slot. Dat komt licht geforceerd over aan het einde van een verder eerlijk en hier en daar ontroerend verhaal. Verberg tekst