Uitgeverij Gianotten vatte het plan op enkele klassiekers uit de tuinliteratuur te publiceren. Aanvankelijk doet het boek Elizabeth en haar Duitse tuin wat anachronistisch aan qua stijl, maar stilaan palmt het autobiografische boek je in door het -- soms naïeve -- enthousiasme waarmee Elizabeth von Arnim het over haar tuinavontuur heeft. Zij was een nicht van de bekendere Engelse schrijfster Katherine Mansfield, gehuwd met de rijke graaf Von Arnim, met wie ze vijf kinderen had. Ze raakte in de ban van de verwilderde tuin bij een oud familielandgoed in Pommeren. Als een dilettant begon ze haar geheime tuin, waar ze voor het eerst alleen gedurende zes overheerlijke weken verbleef, vorm te geven, wat merkwaardig was voor een 19e-eeuwse vrouw, die zelfs niet eens een spade mocht hanteren. Er zit heel wat humor in haar boek, bv. als ze de strubbelingen met haar tuinman beschrijft, die op den duur door haar onmogelijke opdrachten zijn ontslag indient. Niet alleen haar echtgenoot, die ze ironisch 'Heer Gramschap' noemt, beschouwt haar als een excentriekeling. Het boek krijgt hier een feministisch trekje, want wie gaf er in die tijd nu het speldengeld uit aan mest en ging zo openlijk de strijd om persoonlijke vrijheid aan met haar echtgenoot?

Het boek leest door de excentrieke redeneer- en levensstijl van de schrijfster -- à la Vita-Sackville West, de eigenares van Sissinghurst -- aangenaam weg en biedt ook een verhelderende blik op het tijdskader. Tuinieren was toen al een dure hobby. In werkelijkheid bleek de tuin evenwel geen pareltje te zijn en zou hij een nogal verwaarloosde blik geboden hebben, maar voor Von Arnim was het duidelijk een paradijs. Het boek werd in haar tijd in een klap een erg succesvolle bestseller.

Gianotten bracht ook een heruitgave van De tuin die wij maakten op de markt. Een ander klassiek werk van recentere datum, nl. 1956. Margery Fish schreef in de jaren '50 en '60 een achttal boeken over tuinieren die haar tot een van de belangrijkste Engelse tuinschrijvers van haar tijd maakten. In dit boek vertelt ze de ontstaansgeschiedenis van haar tuin: hoe ze samen met haar man een oude boerderij kocht en er een prachtige tuin van maakte. Het boek neemt een boeiende wending wanneer blijkt dat man en vrouw er een verschillende opvatting over tuinieren op nahouden. Net zoals Elizabeth von Arnim ontdekt deze vrouw in de tuin haar eigenzinnige manier van leven. Het levert in beide gevallen erg aardig proza op, dat niet alleen voor tuinliefhebbers bedoeld is. [Hilde Lauwers] Verberg tekst

Een boekje dat in 1898 werd geschreven over een tuin. Elizabeth von Arnim, geboren in Australië, trouwde met een Duitse graaf en bracht de begintijd van haar huwelijk door op het Duitse platteland. In die tijd hadden vrouwen weinig vrijheden en mochten zich alleen met het huishouden bezighouden. Elizabeth vormde hierop een uitzondering en bracht met haar kinderen zoveel mogelijk tijd in haar tuin door. Haar grote frustratie was dat zij er niet zelf in mocht werken, maar een tuinman nodig had. Die las zij voor uit tuinboeken om hem te vertellen hoe het moest. Al haar 'speldengeld' besteedde ze aan planten. Het kleine boekje is zeer goed vertaald en leest als een roman, vooral omdat de schrijfster voor die tijd behoorlijk moderne opvattingen over de emancipatie van de vrouw had. De doelgroep is niet de groep mensen die precies willen weten hoe ze een tuin moeten spitten, maar de liefhebbers van tuinliteratuur, die al dan niet een eigen tuin hebben.*