Diane Keaton werd geboren als Diane Hall, maar nam haar moeders achternaam aan omdat er al een acterende Diane Hall bestond. Keaton is waarschijnlijk het best bekend voor de acht films die ze maakte met regisseur Woody Allen vanaf de jaren zeventig. Een van die samenwerkingen, ‘Annie Hall’, leverde haar een Oscar op voor beste actrice. Voorts was ze te zien in de ‘Godfather’-trilogie en speelde ze de laatste jaren vooral in romantische komedies als The First Wives Club, Something’s Gotta Give en Hanging Up.
Keaton werd in 1946 geboren als oudste kind van een gezin met drie dochters en een zoon. Het was een onconventionele, ietwat excentrieke familie. Zo verslond haar vader zelfhulpboeken en werd hij een fervente aanhanger van de PACE-organisatie (Personal and Company Effectiveness), waarvan hij de theorieën ook op zijn kinderen trachtte over te brengen. Maar de lokroep van het podium bleek te sterk voor Keaton, die op haar negentiende naar New York trok om het te maken op Broadway. Na de typische moeilijke beginjaren, weet ze uiteindelijk een rol te bemachtigen in Hair, waardoor haar carrière stilaan van de grond komt en een leven in de schijnwerpers wenkt.
In Nogmaals krijgen we geen chronologische memoires van Keatons leven, maar eerder een collage van belangrijke episodes. De rode draad is de relatie tussen Diane en haar moeder Dorothy, wiens dagboek ze na haar dood heeft gevonden en gelezen. Daartussen staan universele verhalen over liefde, geluk, verlies, werk, angst, kinderen en ouder worden. Alledaagse dingen dus waarmee zelfs Hollywoodactrices worstelen. Keaton neemt de lezer mee in haar hoofd en laat regelmatig een glimp van haar ziel zien, wat enkele pakkende passages oplevert. De hoofdstukken waarin ze beschrijft hoe haar vader wordt getroffen door hersenkanker en haar moeder langzaam wegkwijnt door de ziekte van Alzheimer tonen haar onzekerheden en angsten. Zo is er lichte paniek wanneer Keaton haar autosleutels kwijt raakt en het begin van Alzheimer vermoedt. Tussen de dood van haar ouders adopteerde de actrice als vijftiger ook twee kinderen, een niet alledaagse gebeurtenis waarover ze uitvoerig bericht. Keaton bekent ook moedig dat ze als twintiger aan boulimie leed. Ze doet dit schijnbaar terloops zonder de ziekte verantwoordelijk te stellen voor mislukkingen in haar latere leven.
Regelmatig staan er ook brieven in het boek, bijvoorbeeld van haar moeder naar haar vader, die in dienst was bij de Amerikaanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog, of brieven van haarzelf aan haar kinderen. Keaton treedt weinig in detail over haar filmcarrière, zo vind je weinig sappige details over haar relaties met Woody Allen, Warren Beatty of Al Pacino. Wie hoopt op Hollywoodroddels of een blik achter de schermen van de filmwereld blijft dus een beetje op zijn honger zitten.
Nogmaals is geen baanbrekend werk, maar wel een eerlijke autobiografie. [Karen Vandyck] Verberg tekst

De beroemde actrice Diane Keaton vond na het overlijden van haar moeder bijna honderd dagboeken, of eigenlijk plakboeken met tekst erbij. Dorothy Deanne Keaton (1921-2008) begon vlak na de Tweede Wereldoorlog haar leven te beschrijven, vaak in brieven die ze nooit verstuurde. Aan Diane schreef ze de eerste brief toen die acht dagen oud was. Deze brieven aan familieleden, veel aan haar man Jack, worden afgewisseld met fragmenten onder de kop 'Lief Dagboek'. Met behulp van dit materiaal schreef haar dochter een prachtige familiegeschiedenis. Keaton, bekend geworden door haar rol in The Godfather, beschrijft haar familie liefdevol, maar maakt ook duidelijk dat ze in haar jeugd hunkerde naar intimiteit die er niet was. Haar moeder, zo wordt pijnlijk duidelijk, was haar leven lang ongelukkig. Met enkele katernen kleuren- en zwartfoto's.