Horror- en thrillerauteur Dean Koontz publiceert ongeveer een boek per jaar waardoor zijn boeken wel eens wisselend van kwaliteit durven te zijn. Is zijn Frankenstein-bewerking superieure pulp, dan lijkt De vloek te generisch om echt het onthouden waard te zijn. Een belangrijke kanttekening hierbij is dat Koontz bovenal een getalenteerd schrijver is die zijn metier meer dan beheerst en zelfs op semiautomatische piloot een boek aflevert dat het peloton ver achter zich laat. De vloek is een ongelukkige vertaling van 77 Shadow Street en alles draait rond een tot appartement omgebouwd statig herenhuis waar steeds meer onverklaarbare fenomenen plaatsvinden. Alles start met de verdwijning van de uit gratie gevallen, zelfvoldane en arrogante oud-senator Earl Blandon, waarna steeds meer bewoners vreemde zaken opmerken. Het huis ademt een duistere sfeer uit die eens om de zoveel jaar tot een gruwelijke opeenvolging van gebeurtenissen en zorgwekkende verdwijningen leidt. De verschillende bewoners en het in het appartement werkende personeel vormen een bont allegaartje van uiteenlopende karakters, zoals oud-mariniers, introverte huurmoordenaars, succesvolle zakenvrouwen op rust , visionaire wetenschappers en autistische kinderen. Zonder ooit een van hen als karikaturaal af te schilderen weet Koontz hen treffend te omschrijven en zelfs nu eens opzichtig en dan weer subtiel te hinten naar de rol die ze spelen binnen de gebeurtenissen van het boek. De tussenstukken van ‘het al en een’ (het zogenaamde kwaad uit het boek) zijn te duidelijk er is een deus ex machina die bepaalde gaten in het verhaal (niet gekend door de romanpersonages) dient in te vullen opdat de lezer mee zou zijn en een vermoeden krijgt waar het om draait.
Naarmate het boek vordert, komen ook de pijnpunten van het verhaal steeds meer naar voren en wordt duidelijker dat hoewel Koontz een interessante piste als uitgangspunt nam, hij dit onvoldoende heeft weten uit te werken en naast verschillende ‘plotholes’ ook nog eens op een drafje naar het einde holt zonder een aantal zaken verder te verduidelijken. Het is ook jammer dat Koontz een aantal maal onnodig de horrorkaart trekt terwijl dat in tegenstrijd is met wat in zijn verhaal de drijfveren van ‘het al en een’ zijn. Waar het eerste deel met een rotvaart en spanning wegleest, stokt het tweede deel in zijn pogingen om het verhaal snel af te wikkelen en zonder al te veel poeha de essentie van het gebeuren bloot te leggen. Een aandachtige lezer voelt die ontwikkeling overigens al aankomen zodat het jammer is dat Koontz hier niet dieper op ingaat en de lezer meer biedt dan wat deze al kon raden. Deze knelpunten reduceren De vloek tot een niet-onaardige thriller die nergens zijn potentie waarmaakt. Aan het vakmanschap van Koontz hoeft ook na dit boek niet getwijfeld te worden, maar de roman maakt wel duidelijk dat de auteur net zo goed een machine geworden is die jaarlijks minimaal een boek publiceert volgens geijkte mechanismen in plaats van de tijd te nemen om echt iets vernieuwend af te leveren. [Jurgen Boel] Verberg tekst

Het Pendleton, ooit het paleis van een rijke Amerikaan en nu een appartementengebouw, staat op de top van een heuvel die door indianen altijd al als een magische plaats is beschouwd. In geschiedenis van het gebouw nemen zelfmoord, krankzinnigheid en moord een belangrijke plaats in. Maar het is nu al 38 jaar rustig en de bewoners wonen er met genoegen. Maar plotseling verschijnen er onverklaarbare schaduwen, worden vreemde stemmen gehoord en gebeuren er vreemde dingen. De duistere krachten die vroegere bewoners noodlottig werden, zijn weer aan het werk. De romans van Koontz behoeven voor de liefhebbers geen aanbeveling. Iedere nieuw boek staat weer vol verrassingen, wat voor bovennatuurlijke zaken heeft hij nu weer bedacht? Ook dit keer komen zij ruimschoots aan hun trekken. Koontz slaagt er steeds weer in zijn onmogelijke gebeurtenissen in een overtuigend jasje te passen, zodat ook sceptici de onmogelijke en onverklaarbare toestanden en gebeurtenissen acceptabel vinden en zich in het verhaal blijven verdiepen. Enige overdaad aan personages is dit keer een klein minpunt. Kleine druk. Verberg tekst