Tussen 1859 en 1929 reed van de Amerikaanse oostkust tot de Midwest een orphan train, met wezen en dakloze kinderen als passagiers. Het doel van de reis was om deze kinderen in het binnenland over te dragen aan een nieuwe, zorgzame familie via een soort gratis veiling waar de kinderen minutieus door de toekomstige ouders geïnspecteerd werden.
Christina Baker Kline gebruikt het fenomeen van de orphan train als inspiratie voor De kindertrein, haar eerste in het Nederlands vertaalde roman. Het verhaal draait rond de 91-jarige Vivian en de weerbarstige tiener Molly, die als wees door het leven moet gaan. Molly belandt bij Vivian nadat ze een taakstraf krijgt opgelegd voor het stelen van Jane Eyre uit de plaatselijke bibliotheek. Deze taakstraf houdt in dat ze Vivians zolder opruimt. Aanvankelijk beschouwt Molly haar bezoekjes aan Vivian als een ware verschrikking. Als die laatste echter over haar jeugdige leven begint te vertellen wanneer ze de nostalgische spullen op haar zolder terugziet, is Molly een en al oor. Vivian was in 1929 namelijk een van de passagiers van de orphan train, en dus zelf een weeskind. Hierdoor ontstaat stilletjes aan een band tussen de twee.
Kline legt in De kindertrein een stukje haast vergeten Amerikaanse geschiedenis bloot. Deze geschiedenis verdwijnt echter veelal naar de achtergrond ten voordele van Klines emotionele fictionele relaas over de jeugd van Vivian. Het wordt snel duidelijk dat Kline op de gevoelens van de lezer wil inspelen. De jonge jaren van de brave Vivian bestaan enkel uit kommer en kwel. De taferelen worden met aandacht voor detail beschreven.
De band tussen Molly en Vivian maakt een artificiële indruk, want de avonturen van Vivian staan nadrukkelijk op de voorgrond. Het personage van Vivian is ook veel meer uitgewerkt dan dat van Molly, waardoor het moeilijk wordt om hun band te vatten. Kline probeert hun gelijkenis te vatten door elementen die voor beiden belangrijk zijn te verbinden, zoals een kettinkje met sentimentele waarde, hun vreemde afkomst en hun zoektocht naar een eigen identiteit, maar die links doen geforceerd aan.
Het grootste minpunt is echter de voorspelbaarheid van het verhaal. Wanneer Vivian afscheid moet nemen, heerst bij alle personages onzekerheid over hun lot. Alleen de lezer kan moeiteloos de afloop voorspellen. De voorspelbaarheid gaat hand in hand met de stereotiepe personages waar de roman rijk aan is: de goedhartige juffrouw, de dronken en arme pleegfamilie, de opstandige en rebelse tiener enzovoort. Ook de technologische kloof tussen jong en oud is uitgemolken. Ondanks de interessante historische basis kan deze roman dan ook niet overtuigen. [Bruno Deckers] Verberg tekst

Deze schitterend geschreven roman belicht een weinig bekende periode uit de Amerikaanse geschiedenis tussen 1859-1930 waarin duizenden weeskinderen uit New York met begeleiders op de trein werden gezet om 'aangenomen' te worden door families uit de centrale staten van de VS (Iowa, Ohio, etc.). Eigenlijk werden de kinderen een soort slaven op de boerderijen en in de huishouding. In de twee verhaallijnen helpt het 17-jarige pleegkind Molly als taakstraf voor het stelen van een boek de 91-jarige Vivian met het opruimen van haar zolder en, onder het werk, komt Vivians verhaal (als treinrijder in 1929) te sprake. Langzaam aan groeien de twee tegenpolen dichter tot elkaar als het duidelijk wordt hoeveel ze eigenlijk gemeen hebben. De twee verhalen smelten perfect samen op het eind. Vrij kleine druk.